فردا..

فردا رو مرخصی گرفتم که برم دیدن عزیز... هر سه عمه و تنها عموم هم اونجان..

مادرم و برادرم... همه هستن.. همه قول دادن که بیان و باشن... اما تو..

تویی که جات خالیه بابا.. فردا که بشه 4 سال از آخرین باری که صداتو شنیدم می گذره و تو 4 ساله که دیگه با من حرف نزدی..

4 سال پیش این روزها آخرین لحظات زندگیتو می گذروندی و من نمی دونستم..

تو برای فندق ما بهترین بابا بزرگ دنیا بودی .. با اینکه اون موقع فقط 4 سالش بود اما هنوز تو رو به یادش میاد و بعضی وقتها دلش تنگ می شه.. اون روزها منتظر بود که بیای و عینگتو با خودت ببری.. می گفت پس باباجون الان بدون عینک چه جوری کتاب می خونه...

تو بهترین بابای دنیا بودی و من همیشه جای خالیتو تو زندگی حس می کنم..

کاش می شد به اون روزها برگشت که به شوق برگشتن من به خونه خوابت نمی برد و همش در حال مهیا کردن چیزایی بودی که من دوست دارم..

من زیاد در مورد پدرم می نویسم چون فرشته زندگی من بود.. پدرم..

همه زندگیشو برای من و ما داد.. پدرم بخشنده ترین آدمی بود که می شناختم .. حتی در مقایسه با خیلی پدرهایی که اطرافم می بینم پدر من الماس انگشتر خانواده ما بود..

بزرگترین حسرت زندگی من بی پدریه...

درکم کنید..