همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی..

به نام عطر نفسهایت...

در من می آویزی و چشمانم را پر از شکوفه های یاس می کنی...

و من قاب شفاف خاطره هایمان را بر طاق آسمان می کوبم و می بویمت...

آرام نگاه کن... من و تو به هم پیوسته ایم...

فردا.. سه شنبه.. ۵ مرداد ۱۳۸۹ اولین سالگرد ازدواج من و همسرمه..

مهمونی یا برنامه خاصی نداریم.. حتی اونقدر سرت شلوغه و کارات زیاده که شاید یادت نباشه.. البته می دونم یادته...و اوضاع مالی هم جوریه که باید فعلا مقتصدانه عمل کنیم..

مهم نیست که هدیه ای دریافت نمی کنیم.. مهم نیست که جشن نداریم..

مهم نیست که...

مهم اینه که یه سال از زندگی مشترک ما گذشته.. یک سالی که پر بود از شادی و غم.. پر از دلخوری و تفاهم.. پر از من و تو.. پر از ما...

برای رسیدن به لحظه های قشنگ زندگی مشترک لحظه های سختی رو گذروندیم.. گریه کردم.. غصه خوردی..

قهر کردیم.. آشتی کردیم.. به هم رسیدیم.. زندگی کردیم.. عشق ورزیدیم.. دلخور شدیم.. شاد شدیم.. افتخار کردیم.. خندیدیدم.. آشتی کردیم و هر لحظه رو زندگی کردیم.. با روزمرگی یا تنوع.. من با تو زندگی کردم...

حالا اگر همین لحظه بمیرم به آرزوی وصال تو رسیده ام..

اما می خواهم زنده بمانم.. زنده بمانی و برایم همسری کنی و من برایت لوندی..

تو برایم سایه باشی و من مرهم..

من برایت غرور بیاورم و تو برایم عشق..

من برایت عشق و تو برایم آرامش...

تو مرد مهربان من باشی و من همسر کدبانوی تو...

تو پدر رویایی فرزندم باشی و من تو را ببینم و از خیال پدر بودنت دلم غنج برود...

با تو بودن.. یکسالگیه با تو بودن برای من یعنی...

در گوشت زمزمه خواهم کرد...