غمنامه

دیشب ساعت ۸ اس ام اس زدم..: دلم برات تنگ شده خیلیییی زیاد.. می آی ببینمت؟  

جواب نداد... بعد از یه ساعت و نیم زدم.. خوبی عزیزم؟ببخشید خواهش بی موقعی بود.. دله دیگه این حرفا حالیش نیست.. 

جواب نداد.. 

ساعت ۱۰ دقیقه به ۱۰ زده شب بخیر عزیزم! بدون هیچ علامت ماچ.ی چیزی..  

زدم: بدون بوس؟؟؟ 

جواب نداد... 

زدم: ظاهرا امشب اصلا حوصله نداری... خوب بخوابی عزیزم.. 

دیگه جوابی نیومد...  

آخر شب می دونستم احتمالا خوابه.. شایدم نبود...براش زدم : این روزها پرم از حس ناب یک شروع نو.. زندگی..عشق.. پرم از رویاهای شیرین دخترانه... بی خستگی و دلزدگی... و دستانم به شوق گرمای دستانت... 

انتظار داشتم بفهمه برای این روزهای دلهره و هیجان ازدواج چقدر به وجودش و باهم بودنش نیاز دارم.. فکر می کردم حتما صبح بهم زنگ می زنه و یا اس ام اس.. اما... 

من یه دونه دخترم اما از بچگی همیشه بابام بهم یاد داده که مستقل باشم و روی پای خودم باشم.. هیچ وقت لوس نبودم.. بابا و مامانم خیلی بهم محبت می کردن.. مخصوصا بابایی مهربونم که الان جاش اندازه یه دنیا خالیه... اما هیچ وقت لوس نبودم.. هیچ وقت.. اگه به پسرک محبت می کنم و ازش محبت می خوام دلیل کمبود محبتم نیست.. من عاشقشم... آدم جز از معشوق از کی باید بخواد؟ خانواده پسرک خیلی بچه هاشونو متکی به خانواده بار میارن.. مثلا پسرک تو خونه اصلا کار نمی کنه و خواهراشم اگه خسته باشن مامانش نمی ذاره کار کنن... البته مامان منم می گه تو خسته ای نکن.. اما من خودم دلم نمی آد مامانم بره تو آشپزخونه من لم بدم... 

یه اعتراف تلخ دارم اونم اینه که پسرک فکر می کنه من چون مستقلم و دور از خانواده هستم کمبود محبت دارم.. واسه همین نمی خوام دیگه خودمو اینقدر وابسته عاطفی نشون بدم.. 

غمگینم این روزها از رفتن پدرم خیلی غمگینم....