آخرین شنبه سال ۸۷

سلام دفتر خاطرات من.. این آخرین شنبه سال ۸۷ و اگر خدا بخواد آخرین شب عید دوران مجردی من و پسرکه..  

۱۰ سالی هست تهران زندگی می کنم اما سال نو  ۴ سال گذشته پر بود از دلتنگی رفتن.. هر سال باید می رفتم خونه پیش مامان و بابا و البته نه اینکه این بد باشه اما دوری از پسرک برام خیلی سخت بود.. مخصوصا که پسرک هم هر دم رفتن کلی بدخلق و بهانه گیر می شد.. البته بهانه گیری اصلی از من بود و اون هم همراهی نمی کرد و تشدید می شد.. 

امسال هم موقع تحویل سال می ریم زادگاه و آرامگاه بابای مهربونم که خیلی دوسش داشتم... می ریم تا سال نو کنارش باشیم تا شاید آروم تر شیم.. دلم خیلی براش تنگ شده.. از سال تحویل پارسال کلی عکس باهم داریم اما امسال... دلم براش خیلی تنگ شده..  

چه زود یه سال از عمرمون گذشت... البته امسال هم چند روزی از هم دوریم اما دیگه اونقدرا غصه نمی خورم و دلتنگ نیستم.. اون روزها چون هنوز به آینده اطمینان نداشتم با خودم فکر می کردم که چند روز از فرصتی که می تونیم کنار هم باشیمو دارم از دست می دم ... الان دیگه می دونم اگه خدا بخواد تا آخر عمر پیش همیم.. برای خوشبختی هم دعا کنیم...