آش نذری

 

مامان پسرک فردا آش می پزه... نذری.. قرار شده از صبح برم اونجا.. البته فکر میکنم پسرک می ره سر کار.. 

البته اگر هم باشه فرقی نداره... آخه می دونید؟ خانواده پسرک نمی دونن که ما ۴ سال باهم دوست بودیم.. البته می دونن که همو می شناختیم اما.. ما در واقع باهم زندگی کردیم... و من هیچ وقت احساس نمی کردم که باهم دوستیم.. خوب پسرک برای حفظ بعضی حرمتها و عرف های سنتی صلاح دونست که اونا ندونن که ما اینقدر باهم نزدیک بودیم.... که خوب بهتر هم هست.. به همین دلیل ما جلوی خانوادش چون هنوز عقد هم نیستیم خیلی نمی تونیم باهم راحت باشیم.. البته برام خیلی شیرینه.. هی یواشکی بهم چشمک می زنه.. بعضی وقتا هم جیم می زنیم به یه بهانه ای می ریم طبقه بالا .. این که فیلم بازی می کنیم و فقط خودمون می دونیم خیلی بامزست... بعضی وقتا هم من خنگ سوتی می دم و پسرک جمعش می کنه و من اینجوری می شم!   

به هر حال از بس وقتایی که بهم نزدیکیم خودمونو می کشیم از ابراز احساسات البته بیشتر من  وقتی خونشون همو می بینیم اینکه نمی تونم خیلی بهش محبت کنم و می سوزم خیلی برام لذت بخشه.. نه که مازوخیسم دارم!  

فقط بعضی وقتا به طور احمقانه ای دلم می گیره و حس حسادت احمقانه ای میاد سراغم که چرا من فقط ۴ ساله پسرکو می شناسم و خواهراش ۳۲ سال! 

(سنشو لو دادم! حقشه! پیرمرد من!)

چه خوبه که من جاری دار نمی شما! والله!  

راستی چه خوبه که فردا تعطیله نه؟